img

«Μια μαμά γράφει για την δυσλεξία του γιου της…» 

Μετά από την ολοκλήρωση ενός προγράμματος Davis® για την αντιμετώπιση της δυσλεξίας με έναν μαθητή του Δημοτικού, η μητέρα του, που παρακολούθησε και αυτή ως παρατηρητής το πρόγραμμα, μου έγραψε ένα γράμμα περιγράφοντας με τον δικό της τρόπο, αυτό που βίωσε… ένοιωσε… και παρατήρησε. 

Όταν το διάβασα συγκινήθηκα πάρα πολύ! Αισθάνθηκα χαρά, αγάπη, αισιοδοξία για αυτό που συνέβη μεταξύ μας, μαζί με έμπνευση και κίνητρο για να συνεχίσω... το μοιράζομαι μαζί σας.

« Κυρία Θεανώ μου είναι πολύ δύσκολο να σας εξηγήσω με απλά λόγια αυτό που βίωσα δίπλα στον γιό μου. 
Ήμουν ένας παρατηρητής που συναισθηματικά ένιωθα μεγάλη ένταση. 
Αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα συμπεράσματα και την εμπειρία επιχείρησα να σας περιγράψω. Δεν ξέρω αν βοηθώ έτσι όπως προσδοκούσατε αλλά αν έγραφα κάτι άλλο δεν θα ήταν αυτό που έζησα. 
Ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας, την υπομονή σας, το κουράγιο σας και για όλη αυτή την χαρά που του δώσατε. 

Εν αρχή είναι η πίστη… 

Ότι πιστεύεις, έχεις νιώσει, έχεις βιώσει, έχεις καταφέρει, έχεις χάσει και έχεις φοβηθεί. Φοβάσαι γιατί δεν πιστεύεις… Δεν πιστεύεις γιατί δεν ξέρεις.

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορεί να διαβάσει, να γράψει ενώ είναι τόσο έξυπνος. Κανείς δεν τον ξέρει όπως εγώ. Δεν βλέπει ο δάσκαλος όταν τον κοιτάζει με τόση αποδοκιμασία πόσο έξυπνος είναι. 

Αυτά τα μάτια όταν κοιτούν είναι χίλιες εικόνες. Το πρόσωπο του ζωγραφίζει την ευτυχία και τον πόνο σαν κέντημα που φτιάχτηκε από νήμα αλήθειας. 

Η δασκάλα την επόμενη σχολική χρονιά και αυτή βλέπει αποτυχία, τα μάτια της σκοτεινιάζουν δεν θα τα καταφέρει ο μικρός να σπουδάσει αλλά μην στεναχωριέσαι μαμά. 

Αλλά η μαμά μέσα της πιστεύει ότι το κέντημα δεν το βλέπουν. Κάποτε άκουσε ότι βλέπουμε όλοι την κάτω του πλευρά το όμορφο αληθινό σχέδιο είναι όμως από την πάνω. Αυτή η πίστη με οδήγησε κοντά στην ελπίδα στην γνώση στην αποβίβαση από το τρένο με το όνομα άγνοια, κρατώντας στο χέρι το εισιτήριο απόγνωση. 

Μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο μ’ ένα μεγάλο παράθυρο που ενώ βρισκόταν στο κέντρο μιας μεγαλούπολης ένας κισσός πράσινος φουντωτός ήθελε να σηκώσει το ανάστημα του να εναντιωθεί στο γκρί τοπίο. 

Ο κισσός αλλάζει το τοπίο και προφητεύει ότι σύντομα θα αλλάξει και το δικό μας τοπίο. Το δικό μας γκρί τοπίο είχε κάποιες σκοτεινές σκιές. Τις έλεγαν, βαριέμαι, είμαι κουρασμένος, είμαι ένα μηδενικό, δεν θυμάμαι, κανείς δεν με αγαπάει, ΟΧΙ. 

Ήδη στο πρώτο δίωρο προστέθηκε άλλη μια σκιά, δεν έχω ισορροπία!? 

Την επόμενη φορά είδα και την σκιά «δεν χαλαρώνω εύκολα» 

Την ακόλουθη ημέρα παρατήρησα την σκιά «μπορώ να περιγράψω ένα μήλο που δεν βλέπω, ακόμα και να το δαγκώσω. Νόστιμο!!» 

Η πιο καλά κρυμμένη σκιά ήταν αυτή του «τυφλού νου». Ακόμα καλύτερα ένας νους που τα γυαλιά του λειτουργούν άψογα στον κόσμο της φαντασίας εκεί φαίνονται όλα τόσο καθαρά.! 

Εκεί είναι που εγώ η μάνα παρατηρώ το τοπίο μου και νιώθω ότι είναι τελικά η αίθουσα τοκετού. Κάθομαι λέει εκεί ξαπλωμένη χαμογελαστή και μου φέρνουν το παιδί μου στην αγκαλιά μου να το ξαναγνωρίσω! Καταρρέω… απορίες τόσες ερωτήσεις τόσες υποψίες και τόσες ξαφνικές απαντήσεις. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάμε έμαθα και εγώ να χαλαρώνω! 

Κάθομαι εκεί ανήμπορη, αμέτοχη, και παρακολουθώ κάποιον άλλο να χρωματίζει το δικό μου λατρεμένο γκρι τοπίο. Παίρνει λοιπόν τα χρώματά της και κάνει την σκιά «κούραση» να την διαπερνά ένα φρέσκο δροσερό αεράκι χαλάρωσης σαν αυτά που σε χαϊδεύουν τα απογεύματα του Αυγούστου. 

Βλέπω ότι αν το αεράκι μετατραπεί σε άνεμο θα τα καταφέρει δεν θα πέσει ξέρει να ισορροπεί πια! 

Αυτός τελικά ο τυφλός νους βαριόταν είναι βαρετό να μην μπορείς.

 Αυτό που δεν μπορείς δεν θέλεις να το κάνεις. Ίσως τώρα όλα αλλάξουν. 

Το παιδί μου λοιπόν απέκτησε το μάτι του νου που έδωσε άλλο χρώμα στο βαριέμαι. Το αυτί του νου ακούει να λέει. Έχω τρεις κουκίδες τις βλέπω μόνο εγώ είναι μοναδικές και αυτά που δεν μπορώ να τα βλέπω … τα βλέπω τώρα μέσα από αυτό το μάτι. Όλα γίνονται πιο εύκολα πιο χειρίσιμα πιο χαρούμενα. Αφού μπορώ ας σταματήσω να βαριέμαι. 

Δεν θυμάμαι τι έκανε τόσο δύσκολη την αλφαβήτα και δεν την θυμόταν. Τώρα έχει άσπρα γράμματα σαν το φουσκωτό ζυμάρι απ’ τα πασχαλινά κουλούρια της μαμάς. Δεν την θυμόμουν τόσο όμορφη παλιά! Τώρα που την έφτιαξα με τέλειες αναλογίες την άγγιξα, δεν μπορώ να την ξεχάσω! 

Η σκιά του ΟΧΙ δύσκολα αλλάζει χρώμα. Είναι λες και είναι ευλογημένη αυτή η άρνηση. Εκεί που απελπίζομαι εκεί το αγαπώ το ΟΧΙ. 

ΟΧΙ δεν καταλαβαίνω την λέξη «μία». 

ΟΧΙ δεν θα διαβάσω θα μαντέψω. 

ΟΧΙ δεν θα σου πω τι νιώθω γιατί ντρέπομαι. 

ΟΧΙ δεν είδα την τελεία. 

ΟΧΙ άκου εμένα! Ξέρω μια καλύτερη ιστορία να σου εξηγήσω την λέξη «αποτέλεσμα». 

ΟΧΙ δεν την ξέρεις την μαμά μου, αν έριχνα το αυγό κάτω από το τραπέζι θα με τιμωρούσε. 

ΟΧΙ δεν αντέχω άλλο είμαι πολύ εκνευρισμένος. Έχω πολλά παράπονα δεν έχω κολατσιό και πεινάω είμαι κουρασμένος! 

Άρχισα μαζί της να ρίχνω πινελιές σαν πιτσιλιές μήπως σκεπάσουν το ανεξίτηλο χρώμα του ΟΧΙ.  

ΝΑΙ γυρίζεις πίσω το μάτι όταν φεύγει. 

ΝΑΙ μπορείς να χαλαρώσεις και να ρυθμίσεις τον εκνευρισμό σου 

ΝΑΙ είσαι πολυλογάς πετάγεσαι από το ένα θέμα στο άλλο και είναι φορές που δεν σε αντέχω. 

ΝΑΙ δεν αρνείσαι να διαβάσεις το όνομα της συγγραφέως. 

ΝΑΙ θα φωτίσει Ο Κύριος και αυτή την συνάντηση! 

ΝΑΙ αλλάζεις! 

Δεν είσαι μηδενικό και σε αγαπώ πιο πολύ από πριν. Πριν από αυτή την συνάντηση με την ζωγράφο. Καταλαβαίνω εσένα καλύτερα, τον πατέρα σου, τον αδερφό μου, τον δικό μου πατέρα. 

Αν υπήρχε αυτό το μάθημα ζωγραφικής στο σχολείο τότε θα άλλαζε το τοπίο. Από φοβισμένα παιδιά λυπημένα γιατί κανείς δεν τα καταλαβαίνει και τα αγαπά όπως είναι. 

Γιατί με κρίνεις με τους σχολικούς βαθμούς μου μπαμπά; Εγώ εξημέρωσα τον Βουκεφάλα όχι εσύ! 

Εγώ μπορώ να δω να ακούσω και να φανταστώ αυτά που τα όνειρά σου πάντα θα σου κρύβουν. Τώρα που ξέρω τι μου συμβαίνει εγώ έχω το χάρισμα!»

* Έχω την άδεια της μητέρας για την δημοσίευση του γράμματος αυτού. Ονόματα και λοιπά προσωπικά δεδομένα έχουν παραλειφθεί.


Θανάσης (13 ετών)

«Οταν χρειάστηκε να μάθω το ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ ΘΕΩΡΗΜΑ στο μάθημα των μαθηματικών χρησιμοποίησα την πλαστελίνη και την έννοια του συμβόλου-εικόνας για να το κατανοήσω.
Ευχαριστώ πολύ για την βοήθειά σας»


Στέφανος (12 ετών)

«Σε ευχαριστώ που με έμαθες να θυμάμαι και τα τρία εργαλεία μου, που εσύ μου τα πρόσφερες με αγάπη»


Αλέξης (10 ετών)

«Θέλω να σας πω δυο λόγια ευχαριστίας για το πρόγραμμα που κάναμε μαζί και να περιγράψω ότι μετά από αυτό βελτιώθηκα στο διάβασμα και στο γράψιμο και στο να συγκεντρώνομαι σε αυτό που θέλω να κάνω.
Σας ευχαριστώ πολύ από τα βάθη της καρδιάς μου»


Ιάσονας (13 ετών)

«Τώρα εγώ ελέγχω την προσοχή μου, και όχι αυτή εμένα»


Δέσποινα (26 ετών)

«Όταν άνοιγα την σελίδα για να διαβάσω, τα μάτια μου πήγαιναν προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν το φλας της φωτογραφικής μηχανής.
Τώρα τα μάτια μου κολλάνε πάνω σε κάθε ένα γράμμα της λέξης»


Στέλλα (8 ετών)

«Οι κουκίδες μου με βοήθησαν!!! Σήμερα πήρα βαθμούς στο σχολείο και είχα σε όλα Α!!!»


Μαρία (11 ετών)

«Τώρα που έχω το σημείο προσανατολισμού μπορώ και διαβάζω και από το λεξικό. Πριν, αν και προσπαθούσα, δεν καταλάβαινα τι διάβαζα"


Βαγγέλης (10 ετών)

«Τώρα που έχω το σημείο προσανατολισμού μπορώ και διαβάζω και από το λεξικό. Πριν, αν και προσπαθούσα, δεν καταλάβαινα τι διάβαζα"


Βασίλης (26 ετών)

Οταν είμαι προσανατολισμένος, αισθάνομαι ωραία.


Δήμητρα (24 ετών)

Τεράστια διαφορά από πριν... πριν όλα ήταν μπερδεμένα, τα γράμματα, οι λέξεις, τώρα βλέπω ξεκάθαρα ένα-ένα γράμμα και τις λέξεις, και χαίρομαι που διαβάζω, δεν με κουράζει πια.


Ιωάννα (11 ετών)

Οταν μου διάβαζε η μαμά, νόμιζα, ότι με βοηθούσε, ενώ, τελικά, τώρα που το διαβάζω μόνη μου το καταλαβαίνω και το μαθαίνω πιο γρήγορα.


Ρομπέρτο (16 ετών)

Οταν είμαι προσανατολισμένος, δεν αισθάνομαι αυτό το κενό και τα πράγματα να γυρίζουν στο κεφάλι μου.


Διονύσης (30 ετών)

Με αυτό το πρόγραμμα απέκτησα "δέρμα", πριν ήμουν ευάλωτος, τώρα είμαι σίγουρος για μένα, είμαι ενθουσιασμένος με τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μου.


Δημοσθένης (16 ετών)

Οταν είμαι προσανατολισμένος μπορώ να σκεφτώ και δεν με πιάνει υπνηλία όταν διαβάζω.


Μανώλης (10 ετών)

Οταν είμαι αποπροσανατολισμένος αισθάνομαι ανασφάλεια και ότι θα κάνω λάθος, όταν είμαι προσανατολισμένος αισθάνομαι σίγουρος. Τώρα κατάλαβα γιατί τράκαρα με τo go-kart, ... γιατί έφευγε το μάτι του νου.


Βαλέρια (22 ετών)

Ξέρω πώς να ελέγχω τον εαυτό μου όταν αφαιρούμαι, και θα εξελιχθώ περισσότερο. Δεν έχω την φοβία να ανοίξω ένα βιβλίο πια.


Ιάσονας (10 ετών)

Τελικά, μάλλον πρέπει να είσαι τις περισσότερες φορές, συνέχεια ίσως, προσανατολισμένος.


Κατερίνα (23 ετών)

Τελικά, μάλλον πρέπει να είσαι τις περισσότερες φορές, συνέχεια ίσως, προσανατολισμένος. Το πρόγραμμα Davis ήταν για μένα μια μεγάλη ανασκαφή, που έφερε στο φως την πιο ωραία, δημιουργική και αξιοθαύμαστη πτυχή του εαυτού μου.
Η μεγάλη απελευθέρωση!
Με αγάπη!


Μαριάννα (12 ετών)

Οταν αποπροσανατολίζομαι, νοιώθω βάρος στους ώμους και στην πλάτη!


Κωνσταντίνος (12 ετών)

Τελικά, σου αφήνει έναν ενθουσιασμό, όταν μαθαίνεις κάτι δύσκολο. Και ο ενθουσιασμός σε βοηθάει να συνεχίσεις. Είμαι τυχερός που έχω δυσλεξία, γιατί δεν θα μάθαινα τόσο ωραία εργαλεία, που είναι σημαντικά για όλους τους ανθρώπους, δεν θα γνώριζα εσάς και δεν θα είχα τα ωραία μπαλλάκια & την πλαστελίνη, που μου αγόρασε η μαμά.


Μητέρα
του Γιώργου (10 ετών)

... Το παιδί έχει αλλάξει εντελώς. Δεν είναι μόνο η πρόοδος στο σχολείο. Είναι και οι ικανότητες οι σωματικές, είναι και ο χαρακτήρας. Εχει πλέον τρομερή αυτοπεποίθηση, τα καταφέρνει καλύτερα στη γυμναστική, στο ποδήλατο, σε λεπτοδουλειές. Δε βαριέται τόσο τα μαθήματα, διαβάζει εντελώς μόνος χωρίς να ξεχνάει τα μισά. Ευχαριστιέται την ανάγνωση (αυτό τον καιρό διαβάζει το Εραγκον). Δεν καθυστερεί, δεν έχουμε φωνές, δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χρειάστηκε να του πούμε και 10 φορές πριν συνειδητοποιήσει τι του λέμε και το κάνει). Δεν χάνεται στον κόσμο του.
Αυτό και μόνο μου φαίνεται απίστευτο...

Απόσπασμα από το blog: http://www.stoapeiro.gr/archives/3251


Πράσινος
Χάρης

Όπως λένε τα παιδιά μου έτσι θα ήθελα να μοιραστώ με τους γονείς τις εντυπώσεις μου από το πρόγραμμα. Ο γιός μου είχε στο δημοτικό κάποιες μαθησιακές δυσκολίες. Ο δάσκαλος το πρόσεξε και κατόπιν συστάσεως ακολούθησε το πρόγραμμα της κας Παναγιωτοπούλου (σαφώς, ως έλληνας, έλεγα και εγώ, τί θα βοηθήσει !!!!)
Τελειώνοντας το δημοτικό, το καλοκαίρι παρακολούθησε το πρόγραμμα και τώρα στην Α΄ γυμνασίου μπορώ να πω (εγώ, οι δάσκαλοι του, η μητέρα του, ο ίδιος), ότι έχει κάνει μεγάλη στροφή.
Στο σχολείο αριστεύει, οι σκέψεις του και η οργάνωσή του έχει διορθωθεί, πλέον κατ’ εμένα ξέρει, τι θέλει (και ας μιλάμε για έναν 13χρονο ) .
Απλά η δική μου η παρότρυνση, μην γινόμαστε ειδικοί, χωρίς να είμαστε (την δική μου αμαρτία λέω) απλά δώστε στο παιδί σας την ευκαιρία αυτή.
Σας ευχαριστώ
Πράσινος Χάρης


Μαρία (9 ετών)

Νοιώθω το μάτι του νου να είναι πάνω στην κουκίδα, όταν φεύγει δεν το νοιώθω. Όταν είναι πάνω στην κουκίδα, τότε διαβάζω πιο δυνατά και πιο καθαρά. Τώρα ξέρω γιατί μπερδευόμουν όταν κατέβαινα τις σκάλες και φοβόμουν ότι θα πέσω


JBS (17 ετών)

Some people say that dyslexia means that you’re stupid or something else. But they don’t know, that people who have dyslexia have a gift of learning and some of them when they think, they think in 3d, meaning “three dimension”. And the cool part of it is that when I go for a movie, it’s like I am with them. I never thought I would say this but I thank God for my gift of learning!


Παναγιώτης (7½ ετών)

Τα εργαλεία μου με βοηθούν πολύ, τώρα πια ξέρω πώς είναι να είμαι συγκεντρωμένος!


Νίκος (9 ετών)

ναι, βλέπω την διαφορά, όταν είμαι αποπροσανατολισμένος βλέπω και ακούω ό,τι βλέπει και ακούει το μτν (μάτι του νου), όταν είμαι προσανατολισμένος βλέπω και ακούω αυτά που γίνονται.


Δανάη (11½ ετών)

όταν είμαι προσανατολισμένη, νοιώθω πιο σίγουρη.


Δημοσθένης (12½ ετών)

Έχω συνειδητοποιήσει, πώς είναι να αισθάνομαι προσανατολισμένος… όταν διαβάζω, καταλαβαίνω την λέξη κάνοντάς την εικόνα και έτσι βγάζω νόημα.


Κωνσταντίνος (10 ετών)

Διαβάζω καλύτερα, κατανοώ καλύτερα αυτό που διαβάζω και μαθαίνω πιο εύκολα την ορθογραφία μου.


Σωκράτης (9 ετών)

Όταν είμαι στην κουκίδα μου, διαβάζω καλύτερα, είμαι πιο συγκεντρωμένος και γράφω πιο καλά και λίγο πιο γρήγορα.


Marie (10 ετών)

It is funny that someone taught me how to read in one day!


Γιάννης (9 ετών)

κα Θεανώ, Σας γράφω να σας πω τα νέα!
Από τότε που κάναμε το πρόγραμμα μαζί, έχω βελτιωθεί πάρα πολύ. Η δασκάλα μου μόλις είδε τα γράμματά μου ξετρελάθηκε, είπε: «Γιάννη, αυτά είναι τα δικά σου γράμματα;» και εγώ είπα «Ναι, κυρία, δικά μου είναι!». Για πρώτη φορά αισθάνθηκα στο σχολείο πού ωραία, που κατάφερα να μου πουν μπράβο! Η συγκέντρωσή μου βελτιώθηκε και αυτή, τώρα όταν χάνομαι το καταλαβαίνω και γυρνάω αμέσως πίσω. Έτσι όταν διαβάζω και είμαι συγκεντρωμένος δεν κολλάω, δεν συλλαβίζω και σιγά-σιγά καταλαβαίνω τι διαβάζω και μαντέψτε: τα θυμάμαι κιόλας όλα!!! Σήμερα, διάβασα Ιστορία και είπα το μάθημα απέξω, όπως τα έλεγε το βιβλίο. Και το διάβασα ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ και όχι 5 όπως τότε. Να σας πω ότι όσες λέξεις έχω κάνει κυριαρχία, τις έχω μάθει για πάντα! Θα τις κάνω όλες!
Α! κατάφερα να λύσω διαίρεση μόνος μου χωρίς να με βοηθήσει η δασκάλα μου και πολλαπλασιασμό με τριψήφιο!!!
Και όλα σωστά, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ;
Δεν με έχει δει έτσι κανένας!
Θα σας τα πω και από κοντά.<